“Due grandi tebani”

Apud Thebanos nemo clarior reique publicae utilior Epaminonda fuit. Is enim tam rei militaris peritus quam omnibus animi virtutibus praeditus fuit: nam erat modestus, prudens, clemens et non solum populi sed etiam amicorum iniurias aequo animo ferebat. Cum Lacedaemonios apud Leuctram profligavisset eorumque virtutem et belli gloriam primus fregisset, immortalem famam cepit. Cum iterum cum Lacedaemoniis apud Mantineam pugnaret, gravibus vulneribus affectus, de exitu pugnae certior factus esse voluit. Cum milites confirmavissent hostes devictos esse, exclamavit: “Non finis meae vitae mors est, sed beatiorisque vitae principium: posthac enim Epaminondas, quia invictus cadit, in perpetuum vivet”. Minus notus quam Epaminondas sed aeque memoria dignus Pelopidas fuit. Nam primum cum Lacedaemoniorum praesidium ex arce Cadmea expulisset, patriam servitute oppressam liberavit; deinde Thebanos incitavit ut auxilio Thessalis, tyrannos expellere cupientibus, veniret. In pugna fortiter pugnans, ut tyrannum Alexandrum Pheraeum peteret, in medios hostes incautior processit et, coniectu telorum confussus, concidit.

Presso i Tebani nessuno fu più illustre e più utile allo stato di Epaminonda. Egli infatti fu tanto esperto nell’arte militare quanto dotato di ogni virtù d’animo: infatti era modesto, prudente, clemente e sopportava con animo giusto le offese non solo del popolo ma anche degli amici. Avendo sconfitto i Lacedemoni presso Leuttra e avendo per primo indebolito la loro virtù e gloria della guerra, conseguì una fama immortale. Nel frattempo combattendo contro i Lacedemoni presso Mantinea, colpito da gravi ferite, volle che fosse fatto più certo l’esito della battaglia. Avendo confermato i soldati che i nemici erano stati sbaragliati, esclamò:” La morte non è la fine della mia vita, ma il principio di una vita più beata : in seguito infatti Epaminonda, poichè morì invinto, vivrà in eterno”. Meno noto di Epaminonda ma degno di eguale memoria fu Pelopida. Infatti avendo espulso dalla rocca Cadmea il primo presidio dei Lacedemoni, liberà dalla servitù la patria assediata; infine incitò i Tebani a venire in aiuto ai Tessali, desiderosi di cacciare i tiranni. Combattendo strenuamente nella battaglia, per ottenere il tiranno Alessandro Fareo, avanzò incautamente in mezzo ai nemici e, colpito dal colpo dei dardi, morì.