Carme 21-22

21 – Aureli, pater esuritionum, non harum modo, sed quot aut fuerunt aut sunt aut aliis erunt in annis, pedicare cupis meos amores. nec clam: nam simul es, iocaris una, haerens ad latus omnia experiris. frustra: nam insidias mihi instruentem tangam te prior irrumatione. atque id si faceres satur, tacerem: nunc ipsum id doleo, quod esurire me me puer et sitire discet. quare desine, dum licet pudico, ne finem facias, sed irrumatus.
22 – Suffenus iste, Vare, quem probe nosti, homo est venustus et dicax et urbanus, idemque longe plurimos facit versus. puto esse ego illi milia aut decem aut plura perscripta, nec sic ut fit in palimpsesto relata: cartae regiae, novi libri, novi umbilici, lora rubra membranae, derecta plumbo et pumice omnia aequata. haec cum legas tu, bellus ille et urbanus Suffenus unus caprimulgus aut fossor rursus videtur: tantum abhorret ac mutat. hoc quid putemus esse? qui modo scurra aut si quid hac re scitius videbatur, idem infaceto est infacetior rure, simul poemata attigit, neque idem umquam aeque est beatus ac poema cum scribit: tam gaudet in se tamque se ipse miratur. nimirum idem omnes fallimur, neque est quisquam quem non in aliqua re videre Suffenum possis. suus cuique attributus est error; sed non videmus manticae quod in tergo est.

21 – Aurelio, padre degli appetiti, non di questi solo, ma di quanti o furono o sono o saranno negli altri anni, vuoi sodomizzare i miei amori. Né di nascosto: appena ci sei, scherzi insieme, attaccandoti al fianco tenti tutto. Invano: mentre mi macchini insidie ti toccherò per primo con una irrumazione. E se lo facessi sazio, tacerei: ora di questo proprio mi dolgo, che il ragazzo impara ad aver fame e sete di me. Perciò smetti, mentre t’è lecito da pudico, che tu non la faccia finita, ma da irrumato.
22 – Codesto Suffeno, Varo, che ben conosci, è persona graziosa, garbata, cortese, inoltre fa moltissimi versi, di gran lunga. Io penso ne abbia perfezionati o diecimila o più, e non redatti così come capita in palinsesto: carte regie, nuovi libri, nuove borchie, nastri rossi di pergamena, rifiniti a piombo e tutti levigati a pomice. Quando tu li legga, quel simpatico e cortese Suffeno unico subito diventa un capraio o un villano: tanto fa schifo r cambia. Che pensiamo sia questo? Chi ora sembrava un giullare o qualcosa di più bello di ciò, lo stesso è più insulso d’un insulso campagnolo, appena tocca la poesia, e proprio non è mai così felice come quando scrive una poesia: gode così tanto dentro di sé e lui stesso si ammira. Senz’altro ugualmente tutti sbagliamo, non c’è nessuno che tu non possa riconoscere in qualcosa come Suffeno. A ciascuno è assegnato un proprio difetto; ma non lo vediamo quella parte di bisaccia che è di dietro.